nie odwracaj się od Pana,
lecz módl się do Niego,
(Syr 38, 9)
Wyniszczeni przez chorobę, opuszczeni przez bliskich, smutni i zrezygnowani, w którymś momencie naszego podłego, pijanego życia podejmujemy ostatnią próbę zaprzestania picia. I wówczas okazuje się że nikt nie jest w stanie nam pomóż, nikt nie wyciągnie do nas pomocnej dłoni , bo wszyscy nas opuścili. Tak było ze mną i z wieloma innymi alkoholikami, kiedy to okazało się że pozostał nam tylko Bóg który człowieka nie opuszcza nigdy. I by poradzić sobie z chorobą, trzeba Bogu bezwarunkowo zaufać i powierzyć mu nasze życie.
Zaufanie do Boga jest źródłem uzdrawiania człowieka. Ponieważ w swoim strapieniu zwracamy się do Niego i ponieważ Jemu ufamy, On może nam pomóc i uzdrowić nas.
Biblijne wydarzenia pragną nas zachęcić do tego, byśmy przyjrzeli się naszym zranieniom i naszym chorobom i pokazali je Jezusowi, aby On dzisiaj dotknął nas tak samo, jak owych ludzi, i skierował do nas uzdrawiające i dodające otuchy słowa. Opowieści o uzdrowieniach odsłaniają nam kolejno nasze własne udręki i choroby. To ja jestem tym człowiekiem dotkniętym chorobą ciała i duszy, rozdartym wewnętrznie, pełnym agresji i jadowitych uczuć. To ja doświadczam siebie jako człowieka, którego trudno zaakceptować, opanowanego przez tysiące nieposkładanych myśli. Ale pomimo to podbiegam do Jezusa, wyciągam dłoń. Pozwala mi zaakceptować siebie, chociaż wydaję się sobie tego niegodny. Podchodząc do Jezusa, zrzucamy z siebie płaszcz, czyli rolę, jaką gramy pośród najbliższych, wszystko to, co nas osłania i zasłania. Podchodzimy do Niego niczym niechronieni. On nas pyta, czego naprawdę chcemy. Możemy stanąć wobec rzeczywistości i stawić jej czoło tylko dlatego, że Jezus bierze nas za rękę i pokazuje, że rzeczywistość bywa okrutna, ale wszędzie Ja jestem, również w niej, aby cię wspierać. Trzymani za rękę przez Jezusa mamy odwagę i siłę spojrzeć w oczy naszemu życiu i temu, co w nim jest. Kiedy w spotkaniu z Jezusem dowiaduję się, że On mnie bez zastrzeżeń akceptuje, w ciele, ze wszystkimi zmysłami, którymi siebie niszczę, to, co mnie przerażało wychodzi ze mnie i mogę inaczej postrzegać moje życie. Doświadczyłem ufności Jezusa we mnie, dlatego sam siebie przyjmuję,dzięki wierze mogę zostać przez Niego uzdrowiony. Wiara jako ufność daje nam pewność, że ze wszystkimi problemami możemy przyjść do Jezusa. Spotykając Go odczuwamy, że nie ma takiej sytuacji, w której On nas by nie wspierał. Ufność w Bogu nie jest gwarancją tego, że nie zachorujemy, że nie doznamy nieszczęśliwego wypadku, że nie poniesiemy klęski. Daje jednak pewność, że nic nie może nam wyrządzić prawdziwej szkody, nic złego nie może nas spotkać w głębi naszej istoty, ponieważ we wszystkich niebezpieczeństwach, w każdej chorobie i niepowodzeniu jesteśmy podtrzymywani przez kochające dłonie Boga i On obróci wszystko na nasze dobro. Ta ufność uwalnia nas od lęku przed przyszłością, daje nam spokój i wewnętrzną pewność.
Co więc oznacza ufność?
Gdy ufam człowiekowi, to znaczy, że nie boję się go; nie boję się, że mnie oszuka albo skrzywdzi; wiem, że mogę liczyć na jego pomoc; czuję się wobec tej osoby swobodny, bo mnie nie wykpi, ani nie potępi, ani nie osądzi wobec innych, nie zdradzi mojej tajemnicy. Każdy ma blisko siebie jedną czy kilka osób, którym ufa, ale człowiekowi nie można do końca zaufać, bo jest słaby i może zawieść.
Inaczej jest w przypadku Jezusa, który jest Bogiem i nigdy nie zawodzi. Można Jemu w pełni zaufać, gdyż kocha każdego z nas bezwarunkowo. Chce dla nas dobra i jest wszechmogący, a przede wszystkim miłosierny.
Chcę zaufać Jezusowi, ale co to oznacza Jemu zaufać?
Ufność to nic innego jak, spodziewanie się obiecanej pomocy. Czyli w trudnościach mam liczyć na pomoc Boga. Do Niego jak dziecko do matki biec. To nie mieć wątpliwości, wierzyć, że Jezus spełni obietnice zawarte w Słowie Bożym i to nie tylko względem innych, ale także względem mnie.
Ufać Jezusowi to także nie bać się Go. Nie chodzi tu o zrezygnowanie z bojaźni Bożej, szacunku dla świętości i majestatu Boga. Ale jest w nas nieraz taki lęk, gdy popełnimy grzech, gdy nie możemy poradzić sobie ze swoją słabością, to mamy takie tendencje, jak Adam w raju, by schować się przed Bogiem. Wstydzimy się, boimy się odrzucenia, potępienia. A właśnie Bóg pomimo to że nie zgadza się na nasz grzech, że brzydzi się złem, to jednak bardzo chce, abyśmy tacy "umorusani" właśnie do Niego bez lęku, z ufnością biegli. To jest właśnie ufność. Wiem, że On jest miłosierny i, że mnie nie odtrąci. Dlatego staję przed Nim taki jaki jestem. Jezusowi na tym bardzo zależy. Mówił o tym do św. s. Faustyny: Niechaj się nie lęka do mnie zbliżyć dusza słaba, grzeszna, a choćby miała więcej grzechów niż piasku na ziemi, utonie wszystko w otchłani miłosierdzia mojego (Dz. 1059). A Faustyna, której zaufanie Bogu było ogromne wołała: [...] choćbym miała na sumieniu grzechy świata całego i grzechy wszystkich dusz potępionych, to jednak nie wątpiłabym o Bożej dobroci, ale bez namysłu rzuciłabym się w przepaść miłosierdzia Bożego, która jest dla nas zawsze otwarta (Dz. 1552).
Przychodźmy do Boga od razu, nawet, gdy zrobiliśmy coś, za co siebie sami potępiamy. Zablokujmy wszystkie złe myśli i ze skruchą i ufnością w Jego miłość i przebaczenie stańmy przed Nim.
Ufać Bogu to także powierzyć Jemu siebie i swoje życie.
Słyszałem kiedyś taką historyjkę, która nie wiem skąd jest zaczerpnięta, ale bardzo dobrze pokazuje co to znaczy powierzyć siebie z ufnością Bogu:
"Do pewnego miasta przyjechał cyrkowiec. Rozciągnął pomiędzy dwoma wieżowcami linę. Zebrali się ludzie zainteresowani tą sytuacją. Cyrkowiec zapytał: czy wierzycie, że przejdę po tej linie i nic mi się nie stanie? Po zastanowieniu część zebranych odpowiedziała, że wierzy, inni mieli wątpliwości. Cyrkowiec zręcznie przespacerował się po linie. Gromkie oklaski nagrodziły jego wyczyn. Cyrkowiec stanął znów przed zebranymi, tym razem z taczką. I znów zadał pytanie: czy wierzycie, że przejdę po tej linie z taczką? Ludzie widząc, że poprzednim razem mu się udało i zrobił to tak zręcznie, jakby szedł po pewnym gruncie, w większości zakrzyknęli, że wierzą, choć i teraz znalazło się kilku niedowiarków. Cyrkowiec wdrapał się znów na wieżowiec i pchając przed sobą taczkę przeszedł bez problemu po linie. Ludzie pełni podziwu okazali swój zachwyt brawami. Po tym wyczynie cyrkowiec zadał następne pytanie: - czy wierzycie, że przejdę po tej linie z taczką, w której będzie siedział człowiek? Tym razem wszyscy jednomyślnie powiedzieli, że wierzą. Wtedy cyrkowiec zapytał: a kto z was na ochotnika wejdzie do tej taczki? Zaległa cisza. Nikt nie chciał zaryzykować swojego życia i powierzyć się w ręce cyrkowca.
Podobnie może być z naszą wiarą i zaufaniem Bogu. Wierzymy, że Bóg chce dobra dla każdego człowieka, że wszystko może i nie chce nikogo skrzywdzić, i że Jego plan na życie każdego jest najlepszy. Ale tak trudno nam jest okazać pełne zaufanie i puścić się wszystkich zabezpieczeń, tego, co pewne, co dla mnie znane, i odważnie rzucić się w ramiona Ojca ufając, że mnie złapie.
Spróbuj stanąć przed Bogiem i zdecydowanie, z pełną świadomością, bez żadnych "ale" i możliwości wycofania się powiedzieć: - Ojcze oddaję siebie i całe swoje życie w Twoje dłonie. Zgadzam się na to, abyś robił w moim życiu to, co się Tobie podoba, bez względu na to, czy będzie to dla mnie łatwe czy trudne. Na wszystko się zgadzam. Chcę tego, czego Ty chcesz, chcę dlatego, że Ty chcesz, chcę tak, jak Ty chcesz, chcę, dopóki Ty chcesz (Klemens XI).
Właśnie to jest ufność, która przynosi wolność, radość i szczęście. A przede wszystkim jest uwielbieniem Bożego Miłosierdzia. Przykładem takiej ufności jest Abraham, który był gotowy na złożenie ofiary ze swojego ukochanego syna Izaaka, wierząc, że Bóg wie lepiej. Tak samo i Hiob, który stracił całą swoją rodzinę, cały swój majątek i był wyniszczony przez chorobę, jednak powierzał się w ręce Boga i wołał: Choćby mnie zabił Wszechmocny - ufam (Hi 13,15).
Echo tych słów znajdujemy w życiu wielu Świętych. Także św. Faustyna w wielkich ciemnościach duchowych padała twarzą na ziemię przed Najświętszym Sakramentem i powtarzała: Chociażbyś mnie zabił, ja Ci ufać będę (Dz. 77). A także w innym momencie życia modliła się: Choć droga tak strasznie najeżona kolcami, nie lękam się iść naprzód; choć mnie grad prześladowań okryje, choć przyjaciele odstąpią, choć wszystko się sprzysięże przeciw mnie i choć się horyzont zaciemni, choć burza szaleć zacznie i poczuję, że jestem sama jedna i muszę stawić czoło wszystkiemu - wtenczas z całym spokojem ufam miłosierdziu Twemu, o Boże mój, i nie będzie zawiedziona nadzieja moja (Dz. 1195).
Nie lękajmy się zaufać Jezusowi we wszystkim. Powierzmy się Jemu i pamiętajmy o Jego obietnicy: Im dusza więcej zaufa, tym więcej otrzyma. Wielką są mi pociechą dusze o bezgranicznej ufności, bo w takie dusze przelewam wszystkie skarby swych łask (Dz. 1578).
Opracował: SIGIMUND
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz