Jak stracić ukochane osoby i przyjaciół.

    

     Wiecie? A może wydaje Wam się, że wiecie? Może już od dawna to robicie i nawet nie zdajecie sobie sprawy, że do tego dążycie? Sam w swoim życiu poświęciłem wiele czasu, uwagi i zaangażowania aby tego dokonać. Nie myślcie, że to takie proste. Trzeba sporo zaangażowania, cierpliwości i siły aby darzące Was dotąd miłością i przyjaźnią osoby się odkochały, a przyjaciele odwrócili. Oto garść rad dla wszystkich zainteresowanych. Zasady te w pocie czoła zostały przeze mnie wypróbowane i wcielone w życie. Empiria w najczystszej postaci:

Zasada pierwsza – Nie reagujcie na to co inni do Was mówią. Reagujcie za to natychmiast na sposób w jaki to robią.

Zasada druga – Nie zwracajcie uwagi na ich zainteresowania. Przy każdej sposobności krytykujcie i poddawajcie w wątpliwość ich intencje.

Zasada trzecia – Róbcie swoje. Jeśli zdecydowaliście się napić, to choćby powody były marne, lub nie było ich wcale – zróbcie to. Narżnijcie się i już. Bądźcie konsekwentni.

Zasada czwarta – Zawsze, ale to zawsze szukajcie dziury w całym. Nie dajcie się zwieść pozorom, że coś jest dobre tylko dlatego, że mogło zrobić na Was pozytywne wrażenie. Zawsze musi być jakieś drugie dno. Odnajdźcie je.

Zasada piąta – Z całych sił podkopujcie autorytety . Zarówno ich własne jak i te które są dla nich ważne. Wszelkie sensowne argumentacje, na które brakuje wam kontrargumentów zbywajcie kpiącym uśmieszkiem, który mówi jasno, że Wy i tak wiecie lepiej.

Zasada szósta - Z całych sił narzucajcie własne zdanie i przejmujcie inicjatywę – zwłaszcza na imprezach – niech ci, którzy Was nie znają mówią strapionym bliskim jaki fajny z Was gość.

Zasada siódma - Bądźcie zawsze zmęczeni po powrocie do domu, co ma skutkować brakiem jakiejkolwiek inicjatywy, a potrzebne Wam zasoby sił zdobywajcie pijąc alkohol.

Zasada ósma - Bądźcie skorzy do czułości jedynie pod wpływem alkoholu, a kiedy zachce Wam się amorów w żadnym wypadku nie bierzcie prysznica.

Zasada dziewiąta - Bezwzględnie nie okazujcie czułości. Zwłaszcza wtedy gdy Wasi bliscy tego potrzebują. Spartańskie wychowanie jeszcze nikomu nie zaszkodziło. To głupota trzymać kobietę za rękę, przynieść jej kwiaty, przytulić ją w miejscu publicznym. Nie przystoi to tak ważnej osobie jaką jesteście.

Zasada dziesiąta - Obrażajcie się przy byle okazji. Każda jest dobra do zademonstrowania kto jest dla Was najważniejszy! Potem możecie bez wyrzutów sumienia się napić. To przecież oni są winni Waszego złego samopoczucia. Niech mają za swoje.

Zasada jedenasta – Nie zwracajcie uwagi na potrzeby waszych bliskich. Zawsze na wszystko patrzcie przez pryzmat własnej osoby.

Zasada dwunasta – Zawsze myślcie o sobie jedynie w superlatywach. Jesteście dobrzy. Kiedy już coś zrobicie nie zapomnijcie aby cały świat się o tym dowiedział. potem idźcie się napić – w końcu zasłużyliście.

Zasada trzynasta - Proste prace wykonujcie zawsze zaopatrzeni w alkohol. Prace bardziej skomplikowane tym bardziej.

Zasada czternasta - Nie kłóćcie się o jazdę samochodem. Po powrocie do domu zawsze jest coś do zrobienia przy aucie, a w garażu niech zawsze czeka butelczyna.

Zasada piętnasta - Nie uznawajcie żadnych kompromisów. Nigdy nie bierzcie jeńców i nigdy nie okazujcie litości. To dobre dla słabeuszy, a Wy nimi przecież nie jesteście.

     Znacie to? No, ilu z Was stosuje te zasady? W moim przypadku okazały się nadzwyczaj skuteczne. Żadne tam awantury czy bicie. Utwierdźcie się w przekonaniu, że przemoc ą są wyłącznie rękoczyny. Dzięki temu nie będziecie się martwić. Przecież nikt o trzeźwym spojrzeniu nie chce krzywdy dla swoich bliskich. Trzeźwym napisałem? Coś mi się chyba pomyliło.

     Śmieszne było? Nie jest mi wcale do śmiechu. Właśnie tak umierała moja miłość i przyjaźń. Dzisiaj jestem samotny – tak jak chciałem. Dążyłem do tego, choć gdybyście wtedy zapytali mnie jak to się skończy zignorowałbym te Wasze pytania. Potem poszedłbym się napić, bo tylko to przynosiło ulgę. Mam to na co zasłużyłem. Chcecie pójść moim śladem. No to do dzieła!

Zapraszamy na mityng spikerski.

     Zapraszamy wszystkich zainteresowanych na mityng spikerski, który odbędzie się na naszym najbliższym spotkaniu 04.08. – jak zawsze o 17 – tej. To pierwsze tego typu spotkanie organizowane przez naszą grupę. Mityng spikerski to specyficzny rodzaj mityngu, podczas którego jeden z jego uczestników ma dłuższe wystąpienie opowiadając o dotykającej go chorobie alkoholowej na przestrzeni swojego życia. Mityng ten jest świadectwem konkretnego człowieka na temat rozwoju u niego alkoholizmu i jego konsekwencji, zaś przede wszystkim dowodem na wychodzenie z choroby i zdrowienie. Odbędzie się on w ramach mityngu otwartego, na który mogą przyjść wszyscy chętni. Każdy kto chciałby wysłuchać historii stopniowego zatracania się, upadku, przebudzenia się, a wreszcie powrotu do zdrowia będzie mile widziany.

     Do zobaczenia!

Szacunek dla alkoholika

         

     "Szacunek? Nie cierpię tego słowa. Pewnie dlatego że na tym świecie trzeba szanować niewłaściwych ludzi z niewłaściwych powodów." - M.Marchetta

     Polacy generalnie nie szanują siebie nawzajem. Nie szanujemy się poczynając od najwyższych ośrodków władzy, a na najmniej ważnych obywatelach kończąc. Patrząc na ten brak szacunku pomiędzy sobą nie powinniśmy dziwić się, że zagraniczni obserwatorzy podchodzą do Polaków z lekceważącym dystansem. Jak boli wtedy niektórych stereotyp Polaka – alkoholika. Przecież wcale tacy nie jesteśmy mówimy. Może pijemy ciut za dużo, ale za to w Anglii, Hiszpanii, Irlandii etc. to ho! ho! - tłumaczymy. Rządzący kłócą się publicznie stając na czele całej rzeszy polityków, którzy w oficjalnych wypowiedziach nie tylko nie szanują siebie nawzajem, ale również nie okazują szacunku zwykłym ludziom, nazywając ich „ciemnym ludem”, „gawiedzią”, czy też po prostu „masą”. Ambasady i konsulaty nie szanują polskich obywateli i nie udzielają im w kłopotach wystarczającej pomocy uważając, że rodacy najpewniej są sami sobie winni. Za granicą Polak często nie tylko nie pomoże, ale i oszuka krajana jeśli tylko nadarzy się taka okazja. Pracodawcy nie szanują pracowników, a związki zawodowe pracodawców. Kibice sportowców i odwrotnie. Rozwydrzona młodzież nie szanuje starszych. Mężczyźni nie szanują kobiet i na odwrót. Mógłbym jeszcze długo wymieniać. Na samym dole społecznej drabiny kierowca zamyka drzwi przed dobiegającym do autobusu pasażerem, choć nic takiego nie stałoby się gdyby poczekał na przystanku kilka sekund dłużej. Ulegamy jakiemuś ogólnonarodowemu zdziczeniu. Młodzi zwyrodnialcy, jako urodzinowy prezent dla kumpla, zabijają bezdomnego... Silniejsi nie szanują słabszych, a co gorsza nie maja nad nimi litości. Tak jak nad zwierzętami. Oczywiście brak szacunku wobec innych to nie tylko nasza domena. Jeszcze tak niedawno mówiono o szacunku, współpracy, przyjaźni pomiędzy narodami Unii Europejskiej. Wystarczył jeden kryzys aby szczytne idee wolności, równości i braterstwa zawaliły się jak domki z kart.

 

     Jak zatem liczyć na to aby ktoś szanował alkoholika. Ci od razu są na straconych pozycjach. Wszak alkoholicy w opinii większości to po prostu wyrzutki społeczne, nieudacznicy gotowi za łyk alpagi zrobić wszystko. Jednym zdaniem - osoby nie warte uwagi i zachodu. Sami pijący nie szanują zresztą niczego, począwszy od siebie samych – w początkowym stadium choroby osoby w ich życiu najważniejszej. Trudno więc oczekiwać, że szanować będą innych. Wyrażają brak szacunku wobec rodziny, przyjaciół, znajomych, nieznajomych, terapeutów itd. itp. Najczęściej staczają się powoli do punktu, w którym albo można odbić się od dna, albo zatracić całkowicie. Jest jednak różnica w pojęciu. Alkoholik to stereotypowo pijak – osobnik niesolidny, odpychający, nie godny zaufania. Gdy odstawi alkohol staje się abstynentem, kiedy i ten stan uda mu się utrzymać zostaje trzeźwiejącym – także alkoholikiem, który stopniowo ma coraz mniej wspólnego ze swym stereotypowym pierwowzorem. Gdy proces zdrowienia zostanie u niego zapoczątkowany wtedy, jak nikogo innego, boli go piętno własnej choroby. Odczuwa lęk przed odrzuceniem i wykluczeniem społecznym. Chciałby pokazać, że nie jest jeszcze stracony, że może się podnieść i otrząsnąć. Często jednak środowisko, do którego wraca po terapii na to nie pozwala. I wbrew pozorom nie piszę o środowiskach patologicznych. Kiedyś w pewnej audycji telewizyjnej usłyszałem opinię jednego z jej uczestników, legitymującego się tytułem naukowym szczebla profesorskiego – przynajmniej tak było napisane na ekranie. Otóż człowiek ten publicznie przyznał, że coś takiego jak choroba alkoholowa nie istnieje, zaś to co dzieje się z niektórymi ludźmi jest wymysłem chytrych terapeutów, którzy usiłują jedynie wyłudzić kasę od swoich pacjentów. Całość zaś służy usprawiedliwianiu występków i zbrodni popełnianych przez grupę pijących cwaniaków. Ręce mi opadły. Jak tu pokazywać czym jest choroba alkoholowa, jak wskazywać zagrożenia, jak przybliżać tę chorobę innym, jak mówić na ten temat jeśli ktoś ex cathedra podważa wszystko jednym stwierdzeniem - „nie”? Jako żywo przypomina mi to scenę z „Misia” Barei, w której urzędniczka stwierdza, że: „- Nie ma takiego miasta Londyn – Jest Lądek, Lądek Zdrój…” Może więc i ów uczony powinien pójść i poszukać…

     Trudno żyje się w społeczeństwie z piętnem alkoholika. Daleki jestem od użalania się nad dotkniętymi tą przypadłością. Nie mam zamiaru także nikogo usprawiedliwiać. Wiem jak bardzo cierpią rodziny uzależnionych. Mam tylko nadzieję, że w przyszłości przybywało będzie ludzi, którzy potrafią spojrzeć na ten problem racjonalnie, bez zbędnych emocji, ale także bez posługiwania się stereotypami. Spojrzeć zwłaszcza na tych, którzy przeszli gehennę pijaństwa i mówią o sobie, że są trzeźwiejącymi alkoholikami. Spojrzeć na ich bliskich i rodziny.

     Rzecz w tym, że w naszym kraju brak szacunku do drugiej osoby najczęściej przejawia się działaniem, a nie tylko jego zaniechaniem. Mówi się o okazaniu braku szacunku. Cóż to jest, jak nie otwarta pogarda, agresja i wrogość. Odrzucenie i wykluczenie społeczne nie sprzyja powrotowi do zdrowia. Nie pomaga własnej akceptacji jako chorego. A szacunek, rzecz jasna, należy się bezwzględnie wszystkim - nie tylko cierpiącym i nie tylko alkoholikom.

W środę - mityng!

    

     W środę – jak co tydzień - zapraszamy na mityng wszystkich trzeźwiejących alkoholików oraz osoby, które usiłują poradzić sobie z nałogiem. Spotkamy się jak zawsze pomimo, że upały nie odpuszczają i chce się raczej myśleć o wakacjach niż o mityngach. Doskonale zdajemy sobie sprawę, że fajnie byłoby oddać się letniemu lenistwu, wiemy jednak jak łatwo nam alkoholikom przychodzi zapominanie o nałogu…

    

     Jednocześnie zdajemy sobie sprawę, że gdzieś istnieją ludzie, którzy podobnie jak my, dotąd próbowali radzić sobie z uzależnieniem samemu i być może poszukują pomocy. Zapraszamy na mityng. Będziemy czekać, bo ktoś kiedyś czekał na każdego z nas. Do zobaczenia!

    

„Zasada”

    
TAK - DOCZEKAŁEM SIĘ,
WRESZCIE TRZEŹWIEJĘ,
NIE ŻŁOPIĘ PIWA,
WÓDY NIE CHLEJĘ.


SPORO MAM Z TEGO
ZADOWOLENIA,
CHOĆ DUŻO JESZCZE
JEST DO ZROBIENIA.

BO CHOCIAŻ TERAZ

WSZYSTKO JEST INNE,

TO JA TAM WOLĘ

DMUCHAĆ NA ZIMNE.

PRZESTAŁEM BYWAĆ

W KNAJPACH, DANSINGACH,

ZA TO ZJAWIŁEM

SIĘ NA MITYNGACH.

JUŻ NIE SPOTYKAM

KUMPLI PIJACYCH,

LECZ TYLKO TAKICH,

TYCH TRZEŹWIEJĄCYCH.

SPOTYKAM TAKŻE

TRZEŹWE KOBIETY,

WRÓĆ ! TRZEŹWIEJĄCE,

BŁĄD MÓJ NIESTETY.

I JAKOŚ RAZEM
NAM TO WYCHODZI,
A PRZECIEŻ O TO
WSZYSTKIM NAM CHODZI.


NIE TRZYMAM W DOMU
ŻADNEJ BUTELKI,
NIC Z ALKOHOLU,
NAWET KROPELKI.

ZNIKŁY KIELISZKI

I PODAJNIKI,

JUŻ JE WYWIEŹLI,

PUSTE ŚMIETNIKI.

NIKT SIĘ Z GORZAŁĄ

DO MNIE NIE WBIJE,

NO, BO ON U MNIE

JEJ NIE WYPIJE.

JEST JESZCZE U MNIE

ZASADA TAKA,

ŻE ZA PRZYSŁUGĘ

NIE DAM KONIAKA.

NAJWYŻEJ ZA NIĄ

DAM MU ŻOŁĘDZI,

NIECH SE TEN BIMBER

Z NICH SAM UPĘDZI.

I ŻADNEJ SKŁADKI
Z NIKIM NIE ZROBIĘ,
TO JUŻ Z MEJ GŁOWY
WYBIŁEM SOBIE.


NIKOMU WIĘCEJ
JUŻ NIE POLEJĘ,
BO MNIE TAM NIE MA,
GDZIE COS SIĘ LEJE.

I NOSIĆ KOMUŚ

NIC NIE ZAMIERZAM,

BO JA W PRZECIWNYM

KIERUNKU ZMIERZAM.

GARNĘ DO ŚWIATA

RZECZY PRZYJEMNYCH,

ABY NIE ŁYKAĆ

LEKÓW NASENNYCH.

SYROPÓW ŻADNYCH

TAKŻE NIE PIJĘ,

ZROBIĘ Z CEBULI

I TEŻ PRZEŻYJĘ.

TORTA JA NIE ZJEM

ANI KRUSZYNY,

BO ALKOHOLU

SĄ W NIM DROBINY.

A JA NA PYŁKI
MAM UCZULENIE,
I PSU NA BUDĘ
MOJE LECZENIE.


SKLEPÓW Z GORZAŁĄ
WSZYSTKICH UNIKAM,
A JAK JUŻ MUSZĘ,
TO SZYBKO ZNIKAM.

I Z PIJANYMI

NIEWIELE GADAM,

BO ZA ODOREM

JA NIE PRZEPADAM.

TEŻ NA ALKOHOL

KASY NIE DAJĘ,

BO NIKT MI PÓŹNIEJ

JEJ NIE ODDAJE.

NIC W DOMU NIE MAM,

NIC CO MNIE KRĘCI,

CO SIĘ ODCISŁO

W MOJEJ PAMIĘCI.

LECZ SAM ALKOHOL

WIDZĘ CZASAMI,

JAK PIJĄ INNI

MIĘDZY KRZAKAMI.

I TAM GDZIE JESTEM,
GDZIE ZAMIESZKUJĘ,
TO GO CZASAMI
ZBYT MOCNO CZUJĘ.


WIĘC CÓŻ MAM ZROBIĆ
POWIEDZCIE PROSZĘ,
NIE DA SIĘ PRZECIEŻ
PRZEŻYĆ POD KLOSZEM.

TYLE ZAGROŻEŃ

NA KAŻDYM KROKU,

Z PRZODU, U GÓRY,

NA DOLE, Z BOKU.

JAK WĄŻ PO TRAWIE

CZŁOWIEK SIĘ WIJE,

I JEST SZCZĘŚLIWY,

ŻE DZIŚ NIE PIJE.

ŻE DZISIAJ WYGRAŁ

I ZEGAR TYKA,

ŻE DZIŚ JEST TRZEŹWY,

I GRA MUZYKA..

Zygi        

14.03.2010r.

Moje AA - Mirek

    

     Pojawiając się któregoś dnia na swoim pierwszym mityngu AA Mirek czuł się okropnie. Był bardzo napięty i zdenerwowany. Przez to nie pamięta nawet jaka była pogoda tamtego dnia, ani żadnej innej mało istotnej rzeczy, które czasami mimowolnie zapadają w pamięć.

     Zaprowadzono go do starego, ponurego budynku mieszczącego się na tyłach dużego zakładu przemysłowego w Raciborzu. Paraliżujący strach z trudem pozwalał wytrwać wśród obcych mu ludzi, przed którymi - jak sądził - będzie musiał po raz pierwszy przyznać, że jest alkoholikiem. Kiedy to robił czuł jak z głowy odpływa krew, a gardło robi się ściśnięte i sztywne. Chciał żeby to wszystko jak najszybciej się skończyło. Nie wiedział jak się zachować, czy coś mówić, czy może lepiej milczeć. Najchętniej uciekłby od razu, ale jego wybujałe ego i duma nie pozwoliły mu się wtedy przyznać - przede wszystkim przed sobą - że po prostu się boi. Patrząc na zebranych nie widział w nich kolegów, nie widział w nich przyjaciół, nie potrafił odnaleźć się w rytuale. Kiedy zaczęli mówić modlitwę o pogodę ducha z tymi skupionymi, poważnymi minami – bez cienia uśmiechu, w dodatku trzymając się za ręce, wydawali mu się komiczni i niepoważni. Uważał, że muszą być naiwni skoro wierzą w to, że ktokolwiek może im pomóc. Życie którym żył dotychczas boleśnie przekonywało go, że może liczyć tylko na siebie samego.
     Grupa AA stanowiła dla Mirka zamknięty świat rządzący się niezrozumiałymi prawami, stosujący się do dziwnych reguł, obcy i jak wydawało mu się na początku nieprzyjazny, a w dodatku zupełnie do niego nie pasujący. On impulsywny, pobudzony, energiczny, nerwowy, napięty – oni spokojni, wyważeni, stonowani i powściągliwi. Ten świat do tej pory kojarzył mu się stereotypowo z głupimi uwagami znajomych, niewybrednymi żartami i obciachem. Komunałem, od którego wolał trzymać się z daleka. Oczywiście słyszał o alkoholikach wcześniej. Być alkoholikiem oznaczało ni mniej, ni więcej tylko być kimś gorszym – wyrzutkiem, którego już nikt nigdy nie potraktuje poważnie i z szacunkiem. Alkoholik jak sądził był pogardliwym synonimem człowieka upadłego.

     Starsi członkowie AA wywoływali na nim wrażenie grupy dobrych znajomych, którym chyba przeszkadza jego obecność, choć oczywiście w żaden sposób nie dali po sobie tego poznać. To byli mili ludzie, choć – jak uważał - momentami za bardzo przejęci swoją rolą. Niektórzy z nich wydawali mu się kimś w rodzaju religijnych fanatyków, ohydnych neofitów, którzy choć jeszcze wczoraj byli niegodnymi zaufania pijakami, dzisiaj stali się gorliwymi wyznawcami nowej religii. Wracając we wspomnieniach do tego wydarzenia przypomina sobie, że nie znalazł u nich tego czego początkowo podświadomie szukał. Nie znalazł chęci użalania się nad swoim losem.
     Wszyscy sprawiali wrażenie taktownych, spokojnych i ostrożnych. Był gotów przyznać, że to tylko taka poza na użytek nowicjuszy. W ich postawie doszukiwał się raczej wyniosłości niż pokory i pogodzenia się z losem. Słyszał o czym mówią, ale niewiele z tego rozumiał, choć gdybyście go wtedy o to zapytali udowadniałby, że jest zgoła inaczej. Obco brzmiały nazwy i słownictwo używane podczas spotkań. Wydawało mu się, że wszyscy mu się przyglądają i oceniają, co wywoływało w nim bunt i złość. No, bo jakim prawem ocenia go ktoś, kto zupełnie o nim nic nie wie. Sądził, że jego przypadek jest inny i wyjątkowy. Dopiero z czasem przekonał się jak prosta jest prawda. Wówczas nie wyobrażał sobie aby kiedykolwiek mógł stać się częścią tej grupy ludzi. Ufał tylko tym, którym się udało i którzy mówili mu, że dzięki tym spotkaniom nie piją. A on nie chciał pić. A może chciał nauczyć się picia kontrolowanego? Dziś, jak sam twierdzi, to już nie ważne.
     Z czasem przestał być tak krytycznie nastawiony. Teraz uważa, że po prostu usiłował zobaczyć w tych ludziach ideały – potrafili przecież z powodzeniem powstrzymać się od picia. A oni okazywali się zwykłymi ludźmi - pełnymi zalet i wad, zamiast mędrcami mającymi dla niego łatwe i gotowe rady. To budziło jego wątpliwości i wahanie do momentu, w którym zrezygnował z własnej źle pojętej dumy. Poczuł wtedy AA i ich przesłanie zawarte w prostych, nieskomplikowanych słowach, które na początku do niego nie przemawiały, ale z czasem stawały się coraz bardziej czytelne. I choć zabrzmi to dziwnie mówią do niego dalej, dając mu nadzieję na lepsze dzisiaj…

Jutro mityng otwarty!

    

     Wielkimi krokami zbliża się środowy mityng otwarty. Zapraszamy wszystkich, którzy chcieliby dowiedzieć się czegoś na temat radzenia sobie z alkoholizmem w AA. Każdy będzie mile widziany. Zarówno Ci, dla których AA stało się bezpieczną przystanią, a także osoby które nie przyznają się do swojej bezsilności, ale chciałyby zobaczyć jak wygląda mityng, co się tam dzieje, o czym się mówi i czym się zajmujemy. Będzie nam szczególnie miło gościć osoby nieuzależnione, członków rodzin alkoholików, ich przyjaciół – wszystkich chętnych do poszerzenia swojej wiedzy o uzależnieniu od alkoholu. To właśnie dla Was jest spotkanie nazywane mityngiem otwartym. Zapraszamy serdecznie!

        

    Proponowany temat mityngu: Co zrobiłem aby uporządkować swoje życie po zaprzestaniu picia?

     Temat jest oczywiście jedynie sugestią. Nie musi zostać wykorzystany jeśli padnie inna propozycja. W życiu każdego biorącego udział w mityngu może wydarzyć się coś, czym zechce się podzielić z innymi i co może stać się tematem naszego spotkania.