" ŚMIERĆ "

Spotkałem  ją  jesienią,

siedziała  przygarbiona,

tuliła  pod  chałatem

kościste  swe  ramiona.

A  zimny  wiatr  przegarniał

suchych  traw  czupryny,

wymiatał  żółte  liście

i  rzucał  na  równiny.

I  poszła  moim  śladem

i  była  moim  cieniem,

choć  chciałem  ją   przepędzić

rzucając  w nią  kamieniem.

A  potem  była  zima

i  mróz  malował  szkło

a  ona   przy  mnie  była

i  wszystko  podle  szło.

Posępna  bez  uśmiechu

Skracała  me  oddechy,

ważyła  me  zasługi,

liczyła  moje  grzechy .

A  później  wszystko  było

W  rękach  Pana  Boga

a  mnie  dławiła  rozpacz

a  mnie  dręczyła  trwoga.

Trzymała  mnie  za  serce,

Za  ręce  i  za  nogi,

czasami  gdzieś  znikała,

by  wieszać  nekrologi.

I  nigdy  nie  lubiła

gdy  się  za  mocno  spiłem,

bo  śmiałem  jej  się  w  oczy,

gardziłem  nią  i  drwiłem.

Szarością  ozdabiała

w  mieszkaniu  wszystkie  ściany,

i  słońce  zaciemniała,

nań  kładąc  chmur  dywany.

Czasami  gdzieś  wybyła,

zniknęła  na  dni  parę,

na  ogół  u  znajomych

kończyła  starą  sprawę.

Tak  bardzo  ją  prosiłem,

marzyłem  o  tym  skrycie,

niech  wreszcie  już  to  skończy,

niech  mi  odbierze  życie.

Lecz  ona  była  głucha,

bez  duszy  i  bez  serca,

jak  zimny  kawał  lodu

co  w  piersi  ma  morderca.

Więc  sam  się  tam  wybrałem,

gdzie  siedzi  Dobry  Bóg,

On  palcem  mi  pogroził,

wyrzucił  mnie  za próg.

Gdy  znów  tu  powróciłem,

gdy  z  oczu  spadły  mgły

to  ludzi  się  wstydziłem,

na  siebie  byłem  zły.

A  jej  już  nie  widziałem,

została  w  starym  domu,

bo  tam  ją  zostawiłem,

wyszedłem   po  kryjomu.

Ja  wiem  że  mnie  odnajdzie,

że  kiedyś  mnie  zabierze,

lecz  najpierw  u  czknę  życia,

coś  dotknę,  sprawdzę,  zmierzę.

A  kiedy  przyjdzie  pora

by  żegnać  już  ten  świat,

to  dumę  chciałbym  poczuć

z  przeżytych  trzeźwych  lat.

SIGIMUND