" HISTORIA MODLITWY O POGODĘ DUCHA"

Czy Bóg rzeczywiście istnieje? Może jest wymysłem naszej wyobraźni, mitem stworzonym przez nas samych? A może jest kosmitą, który tysiące lat temu przybył na Ziemię, a prosty i nierozgarnięty gatunek ludzki wziął go na coś nadrzędnego? Dlaczego wierzymy w Coś – Kogoś, czego nigdy nie widzieliśmy i być może nie zobaczymy? Czemu bezwiednie poddajemy się Jego woli i święcie wierzymy, że spełni nasze oczekiwania? No bo jak Coś – Ktoś, czego nie można dotknąć, zobaczyć, poczuć czy usłyszeć, może mieć jakąkolwiek władzę?

Ateista powie: „ ja nie wierzę i żyję, mam rodzinę, Dom, pracę; dobrze mi się powodzi, mam to, czego potrzebuję, a wszystko to zawdzięczam sobie i swojej pracy, a nie żadnemu Bogu”.
Może ma rację…, a może i nie.
Wiara jest indywidualną sprawą każdego człowieka, gdyż każdy z nas bez względu na rodzaj religii – wierzy. Czy to będzie Bóg, Jahwe, Manitu, Budda, Mahomet, Zeus czy jakąkolwiek inną postacią; czy to będzie Światowid, Ogień, Słońce, Święty Kamień czy cokolwiek. Każdy z nas (choć wielu się do tego nie przyznaje, w coś wierzy, nawet zatwardziały ateista) w kogoś lub w coś wierzy. W coś, co jest ponad nim samym. Czemu? Najprawdopodobniej, aby dodać sobie animuszu, pewności siebie, wiary we własne siły; ale bardzo dużo ludzi wierzy w Boga – Siłę Wyższą, choć nienamacalną, to jednak obecną.

HISTORIA „MODLITWY O POGODĘ DUCHA”

Istnieją dwie informacje na temat „Modlitwy o Pogodę Ducha”. Nie widomo, która jest prawdziwa, ale bardziej prawdopodobna jest niżej przedstawiona. Można by powiedzieć, że nieistotne jest, skąd się wzięła; najważniejsze jest to, że została na stałe wpisana do kronik Wspólnoty AA.
A o to pierwsza:

God grant me the
Serenity
to accept the things I cannot change
Courage to
change the things I can
and Wisdom to
know the difference

Oryginalna modlitwa o Pogodę Ducha została napisana na kawałku papieru przez Reinholda Niebuhra, była odmawiana na zakończenie nabożeństwa kościelnego w niedzielę. Później na prośbę przyjaciela, dał mu ją. Mówi się, że wersja stosowana na mityngach Anonimowych Alkoholików została znaleziona w gazecie w dziale z nekrologami. Bez względu na to, jak alkoholicy podchodzili do tej specyficznej wersji, zaczęli ją stosować na mityngach. Modlitwa o Pogodę Ducha pomogła wielu zdrowiejącym ludziom, którzy usiłowali i usiłują zaakceptować swoją chorobę. Pomaga w robieniu rachunku sumienia, w staraniach w zadośćuczynieniu innym ludziom, zaakceptowaniu Woli Bożej w ich życiu tylko w ciągu jednego dnia.

A to druga:

Marek Aureliusz

Boże, użycz mi pogody ducha,
Abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić,
Odwagi, abym zmieniał, to, co mogę zmienić
I mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego.

Imiona: Marcus Annius Catilius Severus. Panował jako Imperator Caesar Marcus Aurelius Antoninus Augustus, zaliczony w poczet bogów. Czas panowania 7 marca 161 r. - 17 marca 180 r. Dynastia Dynastia Antoninów. Data urodzin: 26 kwietnia 121. Data śmierci: 17 marca 180 - Wiedeń.
Był cesarzem rzymskim od 161 roku i następcą Antonina Piusa. Sprawował rządy wraz z niedołężnym przybranym bratem - Lucjuszem Werusem. Czasy rządów Marka Aureliusza przypadły na okres bardzo trudny: nieustających wojen i klęsk żywiołowych (wylew Tybru, głód, rozruchy uliczne, pożary, plaga szarańczy, epidemia dżumy). Głównymi wrogami Rzymu były wówczas plemiona germańskie i Partowie. Marek Aureliusz zmarł na dżumę w trakcie wyprawy wojennej przeciw Markomanom 17 marca 180 roku w Vindobonie (dzisiejszy Wiedeń).
Marek Aureliusz jest znanym stoikiem. Nazywany jest filozofem na tronie. Jego dzieło Rozmyślania (taki tytuł przyjął się w tłumaczeniach, oryginał to: Do siebie samego), napisane w grece, przetrwało wieki i nadal jest źródłem inspiracji. Wyłania się zeń obraz władcy jako człowieka skromnego i ze wszech miar umiarkowanego. Ironią wydaje się więc fakt, że jego syn, a jednocześnie następca, Kommodus zapisał się w historii jako władca gwałtowny i okrutny (starożytne plotki głosiły zresztą, że Kommodus nie jest synem Marka Aureliusza, lecz gladiatora).
Poglądy:
• Uczył panowania nad emocjami. Uważał, iż nie należy dążyć do rozkoszy, sławy czy bogactwa. Spokój powinniśmy odnajdować w pracowitości oraz życzliwym, choć nieco sceptycznym stosunku do innych, a także sumiennym wypełnianiu własnych obowiązków.
• Świat jest teatrem, ludzie aktorami wyznaczonymi do odegrania skromnej zazwyczaj roli. Nie należy buntować się i lękać się śmierci, która mieści się w naturalnym porządku świata (z fragmentów Jana Tomkowskiego).
Marek Aureliusz prowadził skromne, spokojne życie zgodne z surowymi zasadami stoickimi. Miał głębokie poczucie obowiązku służenia krajowi i obywatelom. Dbał o dobre stosunki z senatem, przeprowadził reformy w dziedzinie administracji i prawa cywilnego. Za czasów jego panowania dochodziło jednak do licznych prześladowań chrześcijan, przez co zapisał się w pamięci potomnych jako prześladowca. W Muzeum Kapitolińskim znajduje się jego popiersie z okresu młodości, zaś na placu przed Muzeum stoi pomnik konny Aureliusza. Ten najlepszy wizerunek cesarza ocalał dzięki złudzeniu późniejszych chrześcijan, że ten pomnik przedstawia cesarza Konstantyna I Wielkiego, który edyktem mediolańskim dał im swobodę wyznania.
Po śmierci ubóstwiony; pochowany w Mauzoleum Hadriana.
Niektóre z Jego myśli:
• Boże, daj mi pogodę ducha,
abym godził się z tym, czego zmienić nie mogę,
odwagę,
abym zmieniał to, co zmienić mogę,
i mądrość,
abym zawsze potrafił odróżnić jedno od drugiego.

• Budząc się rano, pomyśl jaki to wspaniały skarb żyć, oddychać i móc się radować.

• Człowiek tyle jest wart, ile warte są sprawy, którymi się zajmuje.

• Jeśli życzliwość jest szczera i nieobłudna, to jest niezwyciężona.

• Myśl o tym, w jakim stanie ciała i duszy powinna cię zabrać z sobą śmierć i jak krótkie jest życie, jak przepastna wieczność, przeszłość i przyszłość, jak krucha wszelka materia!

• Nie żyj tak, jakbyś miał żyć lat dziesięć tysięcy. Los wisi nad tobą. Dopóty żyjesz, dopóki można, bądź dobry.

• Nie czyń nic bez rozwagi, lecz tylko według zasady dobrze obmyślanej.